ಮೌನದೆದೆಯೊಳಗೆ ಮೇಲು ದನಿಯೊಂದು ಬರುತ್ತಿತ್ತು.
ಧ್ವನಿಯ ತನುವ ವೀಕ್ಷಿಸಲು ಅದು ಅವಳ ಹೆಸರು.
ಮನದ ಮೌನದೊಳಗೆ ಅದು ಅಚ್ಚಾಗಿತ್ತು.
ಅಂದು; ನನ್ನ ಕಣ್ ಗಳು ಅವಳ ಕಂಡಂದು
ಸೂರ್ಯ ಕಿರಣಗಳು ತಾಕಲು ಕಮಲಗಳರಳುವಂತೆ
ನಗೆಯ ಕಮಲವನು ಅರಳಿಸಿದ್ದಳು.
ನೋಟದಲಿ ಪ್ರೀತಿ ಮಕರಂದವನು ತುಂಬಿಸಿದ್ದಳು.
ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನೋಟದಲು ಚಂಚಲತೆ,
ಬಿಡದೆ ನೋಡಲಿಲ್ಲ. ಬಿಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟು ನೋಡಿದಳು.
ನಾ ಸೋತು ಹೋದೆ, ಅವಳ ಸೌಂದರ್ಯದ ದಾಸನಾದೆ.
ಆದರವಳಲಿ ಬದಲಾವಣೆ ಇಲ್ಲ
ಬದಲಾವಣೆ ಎಲ್ಲವೂ ನನ್ನೊಳಗೆ.
ಹಗಲೋ ಇರುಳೋ ತಿಳಿಯದಾಯ್ತು,
ಮನಸು ಕನಸುಗಳ ಗುಡಾಯ್ತು.
ಅವಳ ಕಾಣುವ ಬಯಕೆಯದು ಗಾಢವಾಯ್ತು.
ಅವಳ ಇಣುಕು ನೋಟವ ನಾನಿಣುಕಿ ನೋಡುತಿದ್ದೆ.
ಪ್ರೆಮದಾಹ್ವಾನದಂತಿರುತ್ತಿತ್ತು ಅವಳ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನೋಟ
ಆದರು ಭಯದಿ ನುಡಿಯಲಿಲ್ಲ ನಾನೇನನು
ನಾಚಿಕೆಯ ಮುಂದಿರಿಸಿ ಅವಳು ನುಡಿಯದಾದಳು.
ಈ ಎಲ್ಲ ಭಾವನೆಗೆ ಹೆಸರೇನೋ ತಿಳಿಯದಾಗಿತ್ತು.
ಅವರಿವರಲಿ ಕೇಳಿದರೆ ಅವರಂದರು
" ಪ್ರೀತಿ" ಎನುವುದೇ ಇದರ ಹೆಸರು.
ಅಂದಿನಿಂದ ಕಾಡುತಿದೆ ನನ್ನ ಏಕಾಂತ
ಏಕಾಂತ ಎಂದರೆ ಮತ್ತದೇ ಮೌನ
ಮತ್ತೆ ಮನದೊಳಗೆ ನೆನಪಿನ ನರ್ತನ.
No comments:
Post a Comment